Mijn onzekerheid tast onze vriendschap aan.
Daarvoor kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan.
Waarom laat ik het zover gaan?
Ik wens mijzelf hiervoor naar de maan.
Elke keer als het erg goed gaat tussen ons,
Bederf ik het weer met een grote plons,
En krijg ik van mezelf weer de bons.
Maar van jou merk ik niet eens een frons.
Ik hou van je. Misschien vind je dat raar,
Maar ik zeg je met mijn hand op mijn hart, het is waar.
Ik weet niet waarom ik je toen ontmoet heb daar,
Maar dit is de eerste keer dat ik het heb zwaar.
Wat zie je toch in mij?
Waarom zet je me niet opzij?
Is wat ik tegen mezelf zei,
En mezelf daarmee in het hart snij.
Waar gaat dit nou eigenlijk om?
Waarom ben ik toch zo stom?
Elke keer vraag ik waarom?
Waarom doe ik toch zo krom?
Ik krijg niet uit mijn kop,
Een normale vraag, waarom geef ik zo'n reactie daarop?
Of blaas ik misschien alles op?
Misschien is het beter als ik deze kwestie gewoon drop...