M’n woorden glijden langs je heen
En zelfs in m’n dromen kijk je me niet aan
Maar hou die sporadische lach nou eens vast
Kom anders even voor me staan
En laat me naar dat vonkje graven
Wat je ooit iets engelachtigs gaf
Zweef mijn kant eens op, maar doe het langzaam
Zweven kan nu eenmaal niet in draf
Ga met me mee op reis, om te beginnen terug in de tijd
Denk eens aan een fijne dag in je verleden
Toen in jouw wereld nog zoiets bestond als een sprankeling
Dan nemen we dat als souvenir mee naar het heden
En met een sprankje hoop ontsteken we misschien opnieuw je vlam
En wie weet heb je iets van de reis geleerd
Ik beweer niet dat ik je van je verdriet verlos
Maar we hebben in elk geval iets geprobeerd