2-1-2004, gemaakt bij het de begraafplaats, door Anne
Het vriest buiten en het sneeuwt, koud, wit, grauw
Ik loop langzaam de poorten door van het graf
Ik volg het grindpad en loop langs een kerkje
Ik loop en loop en stop voor de stenen van mn opa en oma
Hier zit ik dan, kniel neer in de kou
Mn knieën doen pijn, mijn lichaam beeft,
Ik begin hard te huilen, en te schreeuwen
En wilde dat ik ook bij hen, hier weg kon zijn
Ik kijk langs de bomen en rivieren, in de huizen
Overal vrolijke lichtjes, muziek, liefde en warmte
Ik kijk terug en voel aan mijn gezicht, en merk ineens……
Ik kan haast niets meer bewegen, en kijk naar mezelf
Ik ben blauw en rood, ik kan haast geen adem halen
Ik voel niets, ik blijf harder huilen en roep ook mijn tante
Niemand die me hoort en niemand die er voor me is
Niemand die me begrijpt, en niemand die me zoekt
Ik heb het zo koud, al vriezen mijn vingers af
Voor jullie en voor mij zit ik bij het graf
Dit is wat ik nu juist alleen wil voelen
Zo voel ik dat m’n lichaam haast is gestorven
Nu alleen mijn geest nog weg laten gaan, niet laten leven
Ik leef alleen, een wereldje die niemand kent en snapt
Iets waar niemand begrip voor zal hebben
En niemand die mij er bij kan helpen
Uren blijf ik bij het graf zitten, huilen en praten
Ik droom van een mooie hemel en zie de poorten open gaan
En zie mijn tante als engel op mij wachten
Zij mij warmte geeft en mij naar een gelukkig huis brengt…