Heel de tijd dat lege gevoel,
is er iemand die begrijpt wat ik bedoel?
Heel de tijd de gedachte van alleen zijn,
alleen met die blijvende pijn.
Heel de tijd er vanaf willen,
door snijden, spuiten, snuiven, pillen...
Na zoiets altijd even dat betere gevoel,
even denkend aan m'n doel.
Totdat het uitgewerkt is,
en ik weer verdwaal in de duisternis...
De zwarte kant van het leven,
al het slechte weer beleven..
De goede dingen kunnen de slechte dingen niet meer overwinnen,
Waarom kan ik niet gewoon helemaal overnieuw beginnen?
Nu leef ik alleen in angst,
vooral 's nachts, dan ben ik het bangst.
Bang voor de volgende dag en alles wat komen gaat,
ik zit te wachten op het moment dat ik deze wereld verlaat..
Dat moment lijkt nooit te komen,
weg zijn alle dromen...
De dromen van een mooi, gelukkig leven,
waar ik alles weer happy kan beleven...
Maar, ik zal moeten wachten op die dag,
en elke dag hopen dat die snel komen mag......