Dit schreef mijn lerares nederlands VAN IMPE LIEVE voor (over) mij 10 jaar geleden, dankzij haar vertrouwen ben ik blijven dichten.
Een van de twintig uit mijn klas,
ik weet haar blindelings in de rij.
Een knap gezicht. Het blonde haar
hangt sluik weerszij. Alleen haar ogen
zijn van blauw te diep en ik besef,
ik ken haar niet. Niet in de woorden
die zij zegt, noch in het lichaam waar
zij woont. Zij speelt een rol
wanneer zij toont hoe zorgeloos en
vlot zij is. Maar binnen-in, daar
waar zij is,schuilt zij alleen en
hopeloos met het verleden dat
zij draagt, dat door geen kind te dragen is.
Wie zegt mij of zij ooit geneest van kwaad
dat haar werd aangedaan, of zij nog van de
liefde leert en uit het puin straks op zal staan.