En de kinderen onbegrijpend
rusteloze ogen om later blind te staren
op wat ze nooit zullen zien
en nooit zouden kunnen zijn
het verdriet van leven in een noodlot
waarom? Waarom?
Langzaam lopen we terug
Ik in m’n nette broek en schoenen
Nee, dit was niet nutteloos
Dit is het bewijs dat ik durf
je handen zijn gevouwen
en je ogen zijn nu dicht
de bloemen staan zo om je heen
het is stil en zo blijft het
omdat je zover weg was
zijn vader was
daar ben je nu bij me
de schim van mijn leven
de humor die was opgedroogd
in de twee weken van dramatisch onbereikbaar zijn
en waar zij geloofden, dat je sprong