Je liep langs, we raakten aan de praat.
Je werdt een vriend later een kamaraad.
Ik kon uren met je praten,kon bij je alles kwijt.
Kwam vaak bij je aanbellen vlug vloog dan de tijd.
Op een dag begon je me weer te porren, normaal kriebelt dat maar even.
Maar deze kriebel ging niet weg ,deze is gebleven.
Toen heb ik een briefje geschreven ,tussen je verjaardagskaart getopt.
Je hebt het gelezen nee-geknikt waarschijnlijk in de vuilbak gepropt.
JE was opeens heel anders ,een vreemde voor mij.
Normaal? Ik weet niet, wat vindt jij?
Ik voelde die kriebel maar soms ook een haat!
Maar ondanks deze gemengde gevoelens blijf je
MIJN BESTE KAMERAAD!!!!!!