Soms denk ik dat het wel goed gaat...
Mn gedachten op andere dingen, lachen...
Maar steeds weer komt dat ondraaglijke besef...
Waarom jij?
Je was een van de enigen die ik vertrouwde,
je was mn alles, mn wereld, mn beste vriend...
En alles wat overblijft is leegte...
Onzekerheid, angst, pijn, wantrouwen,
een warboel van gevoelens...
Een hoop vrienden die aan mn zij staan...
Maar niemand die exact kan begrijpen,
wat er nu in me omgaat...
Jij bent de enige die me zou kunnen helpen...
Maar jij staat niet langer aan mn zij...
Het laatste anderhalf jaar was een leugen...
Waarom jij?
Heb je ooit echt van me gehouden?
Das de enige vraag die overblijft...
You said you didn't want
to see me get hurt,
so does that mean
you closed your eyes
when I cried?