nog maar een paar dagen
een paar dagen en dan is het gedaan
mijn hoofd zit vol met vragen
vragen, waarom dat je moet gaan
de dood is onvermijdelijk
na zoveel pijn te hebben geleden
lijkt euthanasie soms zelfs verlijdelijk
maar dat is nu enkel nog verleden
nu kijk ik je aan,
vraag me af hoe het zonder jou zal zijn
ik zeg je naam,
op je begravenis klinkt het refrein
het lied van je leven
hoe lang zal het grote verdriet duren?
en hoe lang blijft het streven,
het streven voorbij de levensmuren?
eerst zal je als hoofdpersoon ingeprint staan in vele geesten
na een aantal jaar slechts nog als een vage herinnering...