Ik zag iets in een van de bladen staan dat mij zo erg verdrietig en kwaad maakte. Ik heb er dit gedicht over geschreven.
Er ligt een baby'tje in de goot
Ze is nog warm, maar wel echt dood
Mensen kijken en lopen weer snel voorbij
Omdat het toch maar 'n meisje is, geen hij
De enige die wat doet is een oudere man
Hij gooit haar weg, omdat hij meer niet doen kan
Mensen laten gewoon hun kinderen in de steek
Zoiets is toch een laffe streek
Je eigen kindje van vlees en bloed
Omdat het van de regering zo moet
"Je mag maar 1 kind" lopen ze daar te dreigen
Nou ik zou zoiets niet over m'n hart verkrijgen
Ik zou toch eerder die regering laten vallen
Dan ooit m'n eigen kind in de goot stallen