k wil niet meer, ben op, aan m’n eind gekomen
Ik loop m’n pillen te tellen die ik niet meer mag
Zoloft vierenveertig, aurorix drieëntwintig, 3 op een dag
Hoe ver zou je daarop weg kunnen dromen?
Tintelend bloed, het raast door mijn lichaam
Trillend been, klam zweet, ik voel me gestoord
Mijn gevoel, weg, heeft me verlaten, vermoord
Boos maar verdrietig noem ik Uw naam
Here, waarom moet dit zo zijn
Ik wil het uitschreeuwen: hoort U me wel?
de essentie, ’t is eenzaam, Image of hell,
Alleen malende woorden, zelfs die doen pijn
Angstig, verdrietig, woedend, gelaten, alles in extremen
soms ben ik bang. Doe wat niet hoort
Ik moet eindelijk niets meer, volledig gestoord
en voor m’n angst:: alprazolam. nog 11 te nemen
De wil verdwenen, op-geleefd,
niets meer te wensen.
Laurens schreef: Ik ben een lul, maar zeg het toch
De wereld heeft miljoenen, miljarden mensen,
Niemand meer waar je echt om geeft?
Ik zoek de knop, maar weet niet waar die is.
Het blijft maar malen: ijdelheid der ijdelheden
Zinloos, zonder blijvende waarde, iets uit het verleden
Alles gegeven, opgebruikt, gevoelloos, zonder gemis
Mijn God, of mag ik U zo niet meer noemen
Waarom moest dit gebeuren, wat deed ik verkeerd ?
Een te grote inzet die zich nu tegen mij keert?
Of omdat ik teveel in mezelf wou roemen?
Nog eens tellen, nee het wordt niet minder
Slijten doet het nooit, een gat in m’n hart
Een dood gevoel overgaand in onpeilbare smart
Maar ach, wat maakt het uit, zolang ik maar niet hinder
Ik heb nog m’n pillen, je kunt nooit weten
De puinhoop van m’n leven, kijk ik er ooit overheen?
God, toen alles weg was, was het of U ook verdween
Maar bent U me dan ook al vergeten?
Zoloft; alprazolam, amitriptyline en nu nog aurorix::
Klinkt haast poetisch, ’t moet me helpen
Maar is die woede, dat verdriet nog wel te stelpen?
Dood weer levend worden? ’t Ergste? alles voor niks