Zie ik je ooit nog weer?
Daar ging je dan met in je arm een koffer.
Ik was wel trots op je maar vond het ook een groot offer.
"Onze jongens" zoals ze zeggen gaan in een oorlogs land voor vrijheid vechten!
Het opnemen tegen de slechten. "Waarom offer je je leven op?" is mijn vraag. Heel vaak hoor ik je het nog zeggen, "lieve meid ik wil mensen in nood helpen heel graag!"
Vaak denk ik, " hij had ook een ander beroep kunnen kiezen waar hij ook met mensen kon werken in nood" Want hij laat mij nu in onzekerheid wachten, straks bellen ze me op met de boodschap " Het spijt ons maar uw vriend is dood!"
Nee dit wil ik niet het doet me zeer, zie ik je ooit nog weer?!
( Je hoort op het nieuws geregeld dat er militairen sneuvelen tijdens de oorlog in Irak. Ik heb dit gedicht geschreven omdat het me moeilijk lijkt als je vriend vecht voor vrijheid en jij als partner in angst achterblijft!)
Liefs