Een traan loopt over mijn wang.
Mijn hart huilt,
vroeger zo vol liefde en hoop,
maar nu
verdronken in mijn eeuwige verdriet.
Niemand begrijpt
waarom jij mij zo kan kwetsen.
Gespot en haat
zijn als messen
die een eeuwig litteken
in mijn hart kerven.
Mijn dromen zijn al lang gestorven.
Een sprankeltje hoop
verandert steeds weer
in een waterval van eenzaamheid.
Mijn hart dreigt te sterven,
zo diep in het verdriet.
Stemmen klinken steeds verder weg.
Niemand kan mij redden,
alleen jij.
Jouw stem,
jouw hart,
jouw ziel,
alleen jij
kan mijn hart weer doen leven.