veel te kwetsbaar
het grote zwarte gat gaapt
angst
telkens vallen in een put
oneindig diep
schreeuw
myn ego weerklinkt niet
raak nooit de bodem
blyf vallen
eindeloos
verstik in mezelf
de zee
veld vol zonnebloemen
verdwenen in gedachten
gezonken in tranen
geen licht