Verlaat hier nu een mooie stad
het is twaalf uur in diepe nacht.
Het is aan 't zuiden met al zijn pracht,
toch had ik zo'n pijn niet verwacht.
Ik wilde vlug naar haar toe reizen,
maar wist niet hoe naar haar te reizen.
Haar man was daar en zij eenzaam,
moest gaan denken waar begin ik aan.
Zo ver van hier ik moest haar zien,
zonder te weten haar ooit te zien?
Mijn wagen in en ging gaan rijden,
maar wist nog niet dat ik ging lijden.
Na zo'n uur van hard te rijden,
zag ik haar voor mij verschijnen.
Mijn hart ging steeds veel sneller slaan,
ik moest gaan huilen ik liet een traan.
Mijn hart kon dit toen niet verdragen ,
maar zijn met twee om dit te dragen.
Belde haar op om haar te zeggen,
ik ween nu hard 'tis niet te redden.
Zij gaf mij toen weer goede moed,
kom naar mij het doet je goed.
Ik ben dan maar gewoon gaan rijden,
zij had gezegd doe 't voor ons beiden.
Na weer een aantal uren rijden,
moest ik stoppen om dit te schrijven.
Ik weet heel goed ik moet nog wachten,
en vele uren naar haar smachten.
de nacht is donker en zo kil,
maar weet heel goed dat zij mij wil.
Ik moet nog ver zij is zo bang,
'k zeg haat stil wees maar niet bang.
'k rij nu nog een ganse nacht,
hopend dat zij mij dan verwacht.
Dan zal ik haar in armen nemen
en hoef dan ook nooit meer te wenen.
Ik heb de wereld nu gezien,
dus rij heel vlug naar mijn carien.
Liefde
Geeft eindeloze wegen.