Een fladderend vlindertje ...
Fragiel en teer ...
Compleet in haar eigen wereldje ...
Streek op een bloem neer ...
Plots werd ze opgeschrikt ...
Uit haar eigen dachies ...
Bloem wiebelde en wandelde ...
Zonder dat er een wind blies ...
Bang keek ze naar benee ...
't Zand bij de wortels woelde los ...
Behoedzaam kroop er een molletje omhoog,
met op zijn wangen een blos ...
Met twinkel oogies vol vertrouwen ...
En een stralende lach op zijn snoet ...
Gaf hij 't vlindertje,
een vriendelijke groet ...
Zij slaakte een zucht ...
Voelde een siddering gaan ...
Haar kwetsbare hartje ...
Leek een slag over te slaan ...
Onafwendbare blikken volgden,
tussen de vlinder en de mol ...
Hun hartjes,
stroomden met liefde vol ...
Liefde pril en puur ...
Diep, diep binnenin ...
Wakkerde aan,
tot een eeuwig brandend vuur ...
Babe*: | Maandag, september 22, 2003 23:37 |
Een heerlijk gedicht zeg...prachtig. Lief... Groetjes, Babe* |
|
jazzzz: | Zondag, september 21, 2003 19:19 |
lief! | |
Wim: | Zondag, september 21, 2003 12:30 |
Mooi verhaal...helaas, was het maar waar. De wereld door een roze bril bekeken...Hartverwarmend gedichtje !! | |
Evenstar21: | Zondag, september 21, 2003 09:59 |
schattig:) kuzzzzzzzz |
|
Auteur: Loon | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 21 september 2003 | ||
Thema's: |