Zelfs daar ik weet, voel, dat een lach de kans zal krijgen ooit voor eeuwig te verdwijnen van mijn gezicht, ik wijk niet. Standvastig overtuigd zal ik me keren tegen dat waar ik met afschuw op nederkijk. Geen mens zal er slagen in het opzicht zichzelf en de anderen te leiden, laat staan ik. En toch, ik zie het als mijn plicht en doel. Al eindig ik aan het kruis, al zou ik voor eeuwig creperen.
Ik zal en moet blijven voelen, blijven voelen, blijven voelen,... Als een geschenk zal ik leren het te aanvaarden en te genieten van de pijn die mijn gezel zal zijn. Vrezen zal ik niet daar ik tegemoet ga wat anderen ontwijken. Al zullen velen m'n bruggen ondermijnen, al zullen velen me de dood en vergankelijkheid toewensen. Steeds zal ik trachten mijn rug niet toe te keren. Want alleen het recht tot rechtschapen eerlijkheid rust op m'n lippen, alleen de voortreffelijke voorbeeldigheid zal op mijn voeten rusten, alleen de toegankelijke liefde zal m'n hart kussen zoals ook bij alle anderen. Op basis van wederkerigheid, samenhorigheid en genot is trachten naar, leiden naar, genieten naar 'HET' mogelijk. Het? Het! Met een vast geloof en zoete hoop gerricht op dat wat Alles is. Zonder God, zonder lichaam noch naam. Alleen het gevoel dat tellen zal is het zelve, alleen het knipoogje naar de dood, het gefluister tegen het leven kan leiden naar aanvaarding. Dat er niet méér is dan méér, dat een halte maken kan leiden tot rust en genot,...
de halte waar wij wachten.
ps; ben al lang lid. Durf na lange tijd pas iets neer te type hier. Wel,dus, halo iedereen. En aangezien ik in Leuven woon, misschien tot op de meeting. Misschien.