Voor Marcella:
Ik ken je niet,
ik weet alleen je woorden.
Ik herken me in je verdriet.
Ik sprak je op msn,
ik kan me zo goed voorstellen hoe jij je voelt,
het lijkt of ik je al jaren ken,
ik weet precies wat je bedoelt.
De hel die je meemaakt,
is ongelofelijk groot.
Het lijkt of er geen enkele bescherming is,
je staat helemaal alleen,
helemaal bloot.
Ik snap je helemaal,
dat eten moeilijk voor je is,
ik begrijp tenminste je verhaal.
Het eten waar je niet meer kan van genieten,
is eigelijk een groot gemis.
Maar eigelijk kijkt iedereen je daardoor met de nek aan,
niemand kan goed begrijpen,
dat voor sommige,
eten nooit vanzelf zou gaan.
Even was ik jaloers op je,
jij kan je eten onder controle houden.
ik niet,
ik verlies soms de macht,
en moet dan het eten eten,
juist hetgeen dat ik het meest veracht.
Pijnlijk kruipen we dan weer door,
met het leven dat achter je ligt op je hiel.
Probeer je zonnig te kijken naar de toekomst,
vrolijk te kijken naar voor.
Maar je betrapt je er telkens weer op:
De herinnering van gisteren,
zit te diep vast gesneden in je ziel..