Een schorre storm verhemelt weer een
lange nacht vol onwereldlijke zinnen.
Helgedonder barst los in tergendlange
uren, versturen, warren de draad
uit het verhaal.
Nochtans het klapstuk moet nog komen:
wat slaat, scheurt, steekt te gronde
in een binnenste, eigenste huis van hier;
een hoornen stem van louter woede.
Laat u niet de gruw inzenden geliefde dichter,
inkt van mijn bestaan.
Breek los mijn diepste wezen,
verken en herleef. Zelfs de donkerste
schaduwen kunnen naast ons sterren-
beeld coƫxisteren dus
laat de passie stromen en herleef.