zucht, het is een schat van een meid...
en het is ook wel iemand die ik benijd...
zo lief als dat ze voor en tegen me is...
en dan doe ik haar alleen maar verdriet...
ik moet doorgaan me me leven yeah i know...
maar waarom is t leven zo verdomd hard...
kan me verleden en haar niet loslaten...
kan me eigen hierom behoorlijk haten...
zou wel graag opnieuw willen beginnen...
alles weer rustig en kalm opbouwen...
en dan zegt ze wel, ik heb de tijd hoor meis...
maak die reis, en begin opnieuw...
dan rolt er weer een traan over me wang...
en ze slaat dr armen heel lief om me heen...
maak je niet druk, het komt wel weer goed...
fluisterd ze me zachtjes en lief toe...
en dan denk ik, zucht, wat wil je nog meer...
ze is zo ontzettend lief voor en tegen me,
ze is kei gek met mn beide hondjes...
en ze heeft een hartje van puur goud...
doorgaan met me leven, zeggen ze simpel...
maar hoe kan dat dan, het leven is oneerlijk...
en heb al zovaak me koppie gestoten en ja...
ik ben bang om weer op me bekkie te gaan...
moet ik het dan maar wagen? en het risico lopen...?
of zal ik blijven wachten, en hopen? dat het ooit...
misschien nog goed zal komen met mn droomvrouw?
zucht, al deze vragen, spoken maar door me hoofd...
wie heeft er een antwoord? wie herkent dit ook? *zucht*
Adriel: | Vrijdag, augustus 29, 2003 15:38 |
Hey. Hendig mooi geschreven. Ik zit heir emt de tranen in mn ogen. Dit herken ik heel goed. *knuf* Adriƫl |
|
Auteur: *hope* | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 06 augustus 2003 | ||
Thema's: |