Het ging net weer zo goed met me,
ik dacht niet meer zoveel aan je,
maar nu vind ik een fotoboek,
allemaal foto's over jou want zelf sta je er niet meer op.
Ik kan nooit huilen want stel je voor dat iemand het ziet,
maar nu kon ik het echt niet ophouden.
Er stonden ook zulke mooie dingen in.
Alleen de foto's van jou kist en je graf,
daar kon ik echt niet tegen.
Het idee dat jij daarin ligt maakt me gek.
Ik vind het ook altijd zo eng om naat jou graf te gaan.
Het idee dat mijn vader daaronder ligt maakt me gek.
Waarom nou jij??????
(het is dan misschien geen gedicht, maar ik moest het gewoon ff allemaal kwijt)