Zo heb ik het altijd voor ogen gehad
De laatste momenten van deze wereld
Ik zal nu eindelijk de berg op gaan
Zoals ik in gedachten reeds vele malen heb gedaan
Boven kijk ik nog één keer uit over de vlakte
In de diepte de grond, grijs en grauw
Van optrekkende nevel en neerdalende dauw
De hemel paars met een zweem van rood
Geen zon te zien, toch is er voldoende licht
Windloos razen zwarte wolken voorbij als in een gedicht
Op rotsen en stenen pilaren rond de vlakte
Staan zij die ik lief heb en die om mij geven
Die paar mensen die me bij zijn gebleven
Op een overhangend plateau staan jullie hand in hand
We grijnzen een laatste keer tegen elkaar, als altijd op één lijn
Spoedig zien we elkaar weer, waar dat ook moge zijn
Zo heb ik het altijd voor ogen gehad
De laatste momenten van de wereld
Het bergpad lijkt stijl, een beetje minder breed
Net een tikje anders als het in gedachten altijd deed
Boven kijk ik nog één keer uit over de vlakte
In de diepte de gond iets grimmiger dan grauw
De nevel killer en opgevroren dauw
De hemel bijna zwart geen kleur heeft overleefd
In het duister slechts een schaars restantje licht
De wolken zijn verdwenen, de wind schuurt mijn gezicht
Op rotsen en stenen pilaren rond de vlakte
Staan zij die ik lief heb en die om mij geven
Het zijn diezelfde paar mensen maar anders als zoëven
Jullie plateau is leeg, de een staat links de ander rechts
Er valt weinig meer te grijnzen er zit een breuk in jullie lijn
Het is anders als beoogd, zo doet het einde me meer pijn