Elke dag vraag ik me af waarom?
Waarom je zomaar bij ons bent weggegaan.
Nu ben je hier heel ver vandaan.
Het is al 4 jaar geleden dat je bent overleden,
maar ik herinner me het als de dag van gister.
Elke dag mis ik je vreselijk.
Maar ik weet ook dat het nu veel beter met
je gaat nu je boven bent.
Maar je nooit meer horen lachen, je nooit meer zomaar
ergens tegen komen doet me zoveel pijn.
Ik wou dat ik nu bij je kon zijn.
Je was altijd zo vrolijk en die laatste dagen waren
een hel voor je.
Je kon niet meer vechten je had de moet al opgegeven.
Maar ik weet dat het beter voor je is daarboven.
Daar zal ik dan maar in moeten geloven.
En ik zal je beloven dat ik door zal gaan.
Doorgaan tot die ene mooie dag, die mooie dag dat ik
weer bij je mag zijn.
Maar tot die mooie dag zal ik leven met pijn.