De dagen zijn leeg, de tijd klinkt zo hol!
Gedachten vliegen voorbij, proppen mijn hoofd zo vol!
De leegte die achterblijft weegt zo zwaar door,
De pijn die zo hard brandt… daar zijn geen woorden voor!
Ik zou zo hard willen schreeuwen, maar er komt gewoon geen geluid!
Alles zit vanbinnen zo opgestapeld… komt er gewoonweg niet uit!
Ik strooi flarden van zinnen, zomaar willekeurig om me heen!
Waarna ze wegvliegen in de stroom van gedachten… waardoor ik heel zachtjes ween!
Mijn ongeloof is groot… mijn bevattingsvermogen zo klein!
Dit is niet hoe mijn toekomstbeeld had moeten zijn!
Alles wat er was, wordt in één ruk weggeveegd…
Met het gemak alsof het een zak pluimpjes was… en helemaal niks weegt!
Hoe moet ik hier mee verder? Hoe moet ik hiermee om?
Waarom laat mijn verstand me in de steek? Waarom voel ik me ineens zo dom?
Waar zit mijn kracht nu verborgen? Met die kracht kan ik het aan…
En al mijn levenswijsheid die me helpt om door te gaan…
Jouw naam… jouw naam… die ik in gedachten steeds weer opzeg…
Jouw naam… jouw naam… sterft heel langzaam weg…
De afstand die jij nu creëert, is helemaal geen begin.
Het is als het punt, steeds weer terugkerend op het einde van iedere zin!
En jouw angst… die begrijp ik maar al te goed… beter dan je denkt!
’t Is immers diezelfde angst die steeds vanop een kleine afstand ook naar mij wenkt.
Maar aan die angst wou ik niet meer toegeven… er lag een toekomst voor me klaar!
Of was het dan toch een luchtkasteel… was dat alles helemaal niet waar!
En nu… nu ben ik mijn weg even helemaal kwijt…
En nu… nu heb ik van sommige woorden ontzettend veel spijt!
Een stap terug… weer een stap terug… wow… dat klinkt zo zwaar!
Ik kan even nergens meer in geloven… kon ik het maar!
Ik zou zo graag mijn ogen sluiten, en een tijd van hier verdwijnen…
Om gewoon een hele tijd later terug in mijn leven te verschijnen…
Zodat ik het moeilijkste stuk al achter me heb kunnen laten!
En ik weer terug met enthousiasme over een vol leven kan praten!
Ik roep alle natuurkrachten op… hemel, aarde, water, vuur, zon…
Alle kracht is welkom… als het me maar even helpen kon!
De hemel die mijn hoofd terug helder maakt, zoals het helderste blauw…
De aarde en het water die me fris maken, zoals de frisse ochtenddauw…
Het vuur dat mijn pijn doet opbranden, en me met een nieuwe start zal omarmen…
Om dan de zon binnen te laten dringen in mijn lichaam en mijn hart te verwarmen…
Tijd… geef me veel tijd… om ook dit weer te overwinnen…
Tijd… geef me tijd… om de kracht te vinden… hier diep in mij vanbinnen!
Jij… jij bent zo bijzonder… vergeet dat nooit!
Ik hoop dat je jezelf mag vinden… is het nu niet… dan ooit!