Al luisterend naar die rustige muziek,
denk ik aan die romantiek.
Die romantiek die wij deelde,
deelde met elkaar,
het was gemeend,
ieder gebaar.
Alles komt terug,
het keerd me niet de rug,
maar de herrinneringen die blijven,
ik kan ze nauwelijks beschrijven.
Ze lopen in mijn gedachten rond,
die herrinneringen krijg ik amper,
amper uit mijn mond.
Het kwetst me diep,
om alles terug voor me te zien.
Om te weten hoe het nu is
en hoe het was voordien.
Hoe kon het toch zover komen?
Het waren mijn echte dromen.
Vandaag...
zag ik jou steeds voor me staan
en zag ik dat moment,
dat je mij liet gaan.
De tranen,
die kwamen langzaam boven,
jij,
die me zoveel dingen ging beloven.
Waarom is het zo?
Ik mis je echt,
mijn gevoelens voor jou,
die waren oprecht.
Jij was het,
waar ik het mee wou menen,
jij was het,
waarvoor ik al die tijd zat te wenen.
Jij,
jij maakte mij gelukkig,
maakte met mij plezier,
maar nu ben je ergens anders,
niet hier.
Zijn je gevoelens weer voorbij?
Wil je dan nooit meer samen zijn met mij?
Kevin ik hou zielsveel van jou,
bleef je eeuwig en altijd trouw.
Na alles wat er vroeger gebeurde,
was jij diegene,
waarvoor ik treurde.
Jij was the one,
die ik niet wou verliezen,
de ware,
waarvoor ik wou kiezen.
Waarom laat je me vallen
en wil je me dan terug?
Niemand deed zoiets bij mij,
want ik keerde hen mijn rug,
maar bij jou,
bij jou is dat ongewoon,
jou kan ik niet loslaten,
raar is het wel,
want ik wil zo graag nog eens praten.
Zeggen hoeveel ik van je hou,
zeggen hoeveel je voor me betekend
en zeggen dat ik mijn gevoelens voor jou,
heb berekend,
het is ontelbaar,
iets dat nooit stopt,
mijn enige echte liefde voor jou,
is het enige dat klopt.
Het enige waarvoor ik zal gaan,
want ooit zal ik winnen
en weer voor je klaarstaan.