Moed vinden om los te laten , kracht vinden om een uitgestoken hand aan te pakken.

Omkijken soms met pijn, soms met verlangen naar gevoelens die eens waren maar nu niet meer zijn. De sluimerende pijn van het verlies, de angst voor wat komen gaat.

Fouten niet meer willen maken, het beter doen als toen.

Mijn hart voelt nog steeds de leegte waar jij ooit aanwezig was, de vooruitgang is echter niet te stoppen..jij was ooit maar bent nu geweest.

De leegte in mijn hart neem ik mee naar de toekomst, oh god wat doet dit pijn.

Als ik denk dat alles nu zal stoppen is er opeens een uitgestoken hand en dat ben jij.

De toekomst is nu aangekomen, de toekomst is jij en ik?

Mijn hart durft het niet te hopen, resten van niet verwerkte gevoelens schuren als zand.

Ik doe mijn ogen dicht en maak de stap, ik pak jouw uitgestoken hand.