Net toen ik dacht alles weer aan te kunne,
barstte alles weer los.
Nu ben ik weer helemaal vanonder in de grote put,
en moet ik weer naar boven klimmen.
Maar ik ben het beu om telkens maar omhoog te klimmen,
als ik toch telkens terug naar onder val.
Ik wou dat ik telkens omhoog vloog,
en geen moeite meer moest doen,
en dat er iemand me helptte om telkens weer
terug omhoog te klimmen.
Ik moet maar alles zelf doen,
en als ik dan zeg dat ik weg wil,
zeggen ze weer"niet opgeven",
en andere zeggen"ja doe maar".
Het heeft gewoon allemaal niet meer zin.
Maar ik geef te veel om men vrienden,
dus moet ik me vastklemmen aan die paar
goede gedachten en leuke dingen.