Tastend zoekt een schaduw grib op mijn kwetsbare hart.
De kilte komt nabij en ik alleen maar wachten.
Ik sta doodsangst uit, maar denk eerst aan de hele wereld voordat ik ga. Ben ik dan echt zo apart?
Verslonden, gebroken, ondergedoken, denk alleen maar aan doodgaan, opstaan, verkrachten, iets verwachten, een wereld die de schijn ophoudt. Echt niet zinnelijk!

Ik ben veertien, te oud om zorgenloos te zijn.
Te jong om ALLES op te nemen.
Als ik nu al denk aan ALLES in de wereld, hoe zal het dan gaan als ik volwassen ben?
Zou het dan kunnen dat ik mezelf niet meer ken?

Zal ik nog steeds hopeloos en stilletjes ademen?
Zal ik nog steeds in mijzelf, onbereikbaar en pijnlijk tranen laten?

Zal iemand het ooit zien, want ik durf het niet te zeggen?

Zal ik dan nog steeds nadenken over de dood.
Zal ik dan nog steeds nadenken over de kleur rood.
Zal ik dan nog steeds nadenken over mensen die worden vermoord en gedumpt in een goot?
Zal ik dan nog steeds nadenken, leg ik mijn hart en ziel dan eindelijk bloot?

Zal iemand ooit de ware, hopeloze, verdrietige ik zien op de manier zoals ik mij precies voel?

Ik wil het niet verbergen, maar durf het niet te laten zien.
Ik wil het kwijtraken, maar het gevoel van liefde wil ik juist houden.
ik wil het wel zeggen, maar ik durf het niet, ik te wantrouwig.
zal ik ooit normaal in mijn dagboek durven schrijven zonder dat ik bang ben?

Een schaduw achtervolgt mij, schaduw van angst.
Een kille schaduw omhelst mij, schaduw van volwassenheid.
Kan ik niet ophouden met die gedachten van zelfmoord voordat ik volwassen ben?
Zal het ooit ophouden, kwaadaardigheid, zal het ooit voorkomen dat iemand mij ECHT ken, dat ik mijzelf herken?

ZOU HET OOIT???