elke morgen zie ik die ene iemand staan...
waarom toch
ik kijk haar aan alsof ze de wereld laat vergaan
koude rilingen over mijn rug
mijn haren komen overeind te staan
ik lig in mijn bed te denken hoe het voelt om dood te zijn
steeds weer dat ene gevoel van de ene iemand die mij aanstaard
ze praat zacht en onduidelijk
opeens dat gevoel weer
daar lig ik dan met angst in mijn kleine donkere bedje
ik kijk naar het plafond
en zie een gezicht naar me staren dat steeds zegt dat ik moet volhouden
maar hoe lang nog
ik weet niet meer wat ik doe
ik schreeuw het uit en ja
te laat daar lig ik dan
-x-x-x-
roodje