ik liep van de week
over een modderige pad
het liep langs een beek
even alleen,zodat ik alles vergat
ik keek schuchter om me heen
en kreeg een treurwilg in de gaten
opeens voelde ik me niet meer alleen
mijn ogen,konden de boom niet verlaten
de treurwilg had iets
het is onverklaarbaar
een rustgevoel,zo uit het niets
vreemd genoeg,maar waar
ik keerde mijn blik
en beindigde mijn tocht
wat voelde ik?
het was de rust die ik zocht.
na een paar dagen
kreeg ik het gevoel,dat ik iets mis
het gevoel begon te knagen
iets wat onverklaarbaar is.
ik ging opzoek de boom
maar de wilg was weg
het leek wel een boze droom
een onbegrijpbare uitleg
in de verte zag ik een man
een houthakker voor het leven
ik zei,dat ik de boom niet vinden kan
meneer,waar is hij gebleven?
want vorige week stond hij er nog
hij keek me lachend aan
en zei "och meissie toch"
je treurwilg is heengegaan
het verlies deed me enigzins verdriet
en ik voelde een steek van pijn
ik geloofde de man eigenlijk niet
hoe kon zo'n bloeiende boom,gestorven zijn
een treurwilg net in de bloei
levendiger dan ooit
een prachtige takkengroei
nee dat kon nooit....
het is een onbegrijpbare taal
hebben mensen dan geen gevoel
want men doet het allemaal
voor geld...dat is hun doel
de treurwilg had nog ene heel leven
maar het was het niet gegunt
de kans werd niet gegeven
ookal had het wel gekunt
*****
wat ik hiermee wil zeggen
klinkt misschien raar in de oren
het is moeilijk uit te leggen
maar ik zou je mijn mening laten horen
de egoisme van mensen
de medemens kan verstikke
men kijkt niet naar andermans wensen
alleen maar naar hun eigen ikke
het maakt me soms zo boos
je hebt de strijd verloren
je voelt je machteloos
en word opnieuw herboren
weer je ziel gekrenkt
weer een hart dat bloed
en dat terwijl je denkt
ditmaal verloopt alles goed
al je "dierbaren"
neemt men je af
zonder te verklaren
krijg je opeens straf
en zo zou het altijd blijven
ookal doet het soms verdriet
ik kan pagina;s volschrijven
maar daarmee verander ik de mensheid niet