De pijn die ik voel is niet te omschrijven, niet in woorden, niet in gebaren.
Ik wil deze pijn niet langer voelen.
Ik wil er niet steeds opnieuw in varen.
Steeds weer dezelfde discussie...
Elke keer is het weer is raak.
Na een ruzie praten we het weer goed, in de hoop dat je er nu wat meer voor gaat.
Steeds heb ik er weer vertrouwen in, maar op een dag wordt het me tevaak.
Ik weet wat je denkt, dat je het zonder mij ook wel kan redden kan, dat zal ook vast wel zo zijn...
Maar is dat een reden om je meisje nooit eens te zeggen dat je je goed voelt na een fijn gesprek met haar?
Misschien doet het je te weining, zo`n gevoel heb ik namelijk wel.
Ik vraag me af of je nog wel echt van me houd, want je gedrag is er de laatste tijd niet naar.
Ik wil zo graag geloven dat je echt van me houd, ik wil je liefde voelen...
En ja, je mag me heus wel wat vaker vertellen dat je van me houd.
Hoe moet ik het weten, als je het nooit uit jezelf verteld.
Ik snap het niet, je doet me pijn, maar het laat je koud.
Ik weet niet hoelang ik hier nog tegen kan...
Ik dacht echt dat jij alles was wat ik nodig had.
Ik belde je, ik smste je, nauwelijks kreeg ik een reactie terug.
Maar er was één ding wat ik vergat.
Misschien vergat ik om rustig aan te doen...
Ga ik dan te snel? Is dat de reden dat je steeds zo nuchter tegen me doet?
Ik geloof dat ik het allemaal niet meer weet.
Wat moet ik doen behalve wachten, weet jij dan wat ik moet?
Ik moet niet steeds zo zeuren zeg je, maar als ik me stil hou, zie je nog niet dat dat gezeur één grote schreeuw om aandacht is...
Weet jij ooit wel dat ik je lief heb, ondanks dat ik het je iedere dag laat weten?
Volgens mij dringt het niet tot je door.
Er houd hier wel iemand zielsveel van je, het lijkt wel alsof je dat bent vergeten!
Misschien hebben we ons wel vergist...
Misschien verschillen we toch teveel van elkaar.
Misschien hoor ik toch hier.
en jij daar.
zonder mij...