alleen ben ik thuis...
de stilte wordt gebroken,
door de televisiebuis.
verwaarloost lig ik op de bank,
ik wil niet eten,
ik wil alleen drank.
ik kan het nog niet aan...
als ik naar je foto kijk,
vloeit opnieuw een traan...
al die nachten, zovele beloftes,
en nu blijf ik alleen achter.
mijn hoofd op hol geslagen,
met mijn verstand geen blijf meer wetend
ik kon je vertrouwen zei je, dacht ik.
wat verliefdheid niet kan doen,
het is mooi, maar vreselijk.
het heeft je moed, het maakt je kapot.
en toch heb ik je al vergeven,
want ik weet dat je terug zal komen.
en deze gedachte sterkt me,
en zal me blijven sterken
te blijven geloven in de liefde,
in ons!!!