Twee jaar geleden ontmoete ik een vrouw,
ze was echt heel mooi, en haar ogen waren zo mooi blauw.
Haar haren waren lang en licht en bruin,
net als een kastanje die groeit in de tuin.
Haar lichaam was als die van een godin,
de godin van de liefde, die paste er precies in.
Toen sprak zei een aantal woorde,
wat een stem, ik wist echt niet wat ik hoorde.
Zo mooi en zo zwoel,
het gaf mij echt een warm gevoel.
Ik kan wel spreken over liefde op het eerste gezicht,
ik was echt voor dit meisje gezwicht.

Deze gevoelens die ik nu voel,
ik vind ze helemaal niks, ik vind ze erg koel.
Ze zeggen dat liefde het lekkerste is,
ik ben het daar niet mee eens, als je dat gevoel niet kwijt kan is het net een wildernis.
Dan zit je vast tussen een heleboel takken,
geen plek waar je je aan vast kan pakken.
Geen plek waar je kan zeggen, nu heb ik rust,
behalve als het moment komt dat de liefde je kust.

Twee jaar geleden voelde ik liefde voor een vrouw,
ik heb zelfs gezegd dat ik van haar hou.
Maar blijkbaar werd mijn liefde niet op die manier beantwoord,
ze heeft me belazerd en heeft me flink ontspoord.
Ze had een andere liefde gevonden,
en liet mij achter met een aantal open wonden.
Ik heb een tijdje met deze wonden gelopen,
maar toen kwam er iemand die ze heeft verbonden.
Ik was bereid haar alles van mezelf te geven,
zij was immers die vrouw die mij kon laten beven.
Ze heeft mijn aanbod niet aangenomen,
ik viel in een diepe put en vroeg mezelf af hoe ik hier weer uit zou komen.

Deze gevoelens die ik nu voel,
ik vind ze helemaal niks, ik vind ze erg koel.
Ze zeggen dat liefde het lekkerste is,
ik ben het daar niet mee eens, als je dat gevoel niet kwijt kan is het net een wildernis.
Dan zit je vast tussen een heleboel takken,
geen plek waar je je aan vast kan pakken.
Geen plek waar je kan zeggen, nu heb ik rust,
behalve als het moment komt dat de liefde je kust.

Drie maanden geleden ontmoete ik een vrouw,
de vrouw waar ik ooit van heb gezegd dat ik van haar hou.
Ze was echt niks verandert, ze was nog net zo mooi,
bij de eerste blik kreeg ik het WEER warm en voelde ik me haar prooi.
Een goed gesprek en een wilde avond heeft mij mijn gevoel weer terug gegeven,
ik heb haar al haar zonden kunnen vergeven.
Hetzelfde gevoel alleen dan tien maal vermenigvuldigt,
iemand heeft me van ware liefde voor haar beschuldigd.
Het is echt waar, mijn gevoelens voor haar,
het komt uit het diepste van mijn hart, dat is gauw klaar.
Echter nu is er een ander probleem waar ik op stap,
het enigste wat zij wil is mijn vriendschap.

Deze gevoelens die ik nu voel,
ik vind ze helemaal niks, ik vind ze erg koel.
Ze zeggen dat liefde het lekkerste is,
ik ben het daar niet mee eens, als je dat gevoel niet kwijt kan is het net een wildernis.
Dan zit je vast tussen een heleboel takken,
geen plek waar je je aan vast kan pakken.
Geen plek waar je kan zeggen, nu heb ik rust,
behalve als het moment komt dat de liefde je kust.

Drie maanden geleden ontmoete ik een vrouw,
terwijl ik dat nou juist helemaal niet wou.
Ik was net uit die diepe put geklomen waar het kil en donker was,
ik was daardoor eindelijk weer een beetje in mijn sas.
Ik heb weer verkering met haar gehad, drie weken,
weer voor haar innerlijk en schoonheid bezweken.
Maar zoals ik al eerder zei is het vriendschap wat zij wil,
nu lig ik weer in die put waar het donker is en kil.
Maar eruit komen zal me dit keer beter lukken,
dit keer scheur ik mijn gevoel aan stukken.
De enigste manier om van haar af te komen,
om me voor een nieuwe periode klaar te stomen.