littekens op je wezen
vaak doordrongen tot je ziel
je gedachten vijfde wiel
en je huid laat zich nu lezen
dat kleine kind, zo vaak verstopt
met die krassen op je ogen
pas nu zie je hoe ze logen
vaak alleen, en vaak bedrogen
en nooit ver genoeg geschopt
in dat kleine hoekje jij
zie de tranen op je handen
hoor de andere kinderen blij
maar in dat kleine hoekje jij!
ik kijk nog altijd door jouw ogen
kijk eens wat je hebt getekend
soms een vogel
soms een bloem
en het liefst in alle kleuren
ja, dat bleef jij altijd doen
kom maar uit het kleine hoekje
want het licht is nu al uit
in de nachten ben ik wakker
en ik hoor nog hoe jij huilt
ook geluk zit in een hoekje
donker hoekje, erg klein
mensen snappen niet waarom
maar jij wel, want jij bent mij
LadyDestiny: | Dinsdag, november 25, 2003 22:32 |
zeer mooi gedicht. ik heb er geen woorden voor. liefs, marina | |
Erna Muermans: | Zondag, maart 23, 2003 17:57 |
dit is een i,,ens mooi gedicht ontroeren mooi ik herken daar een stuk van mezelf in prachtig ook heel mooi verwoord vlot om te lezen Enneke |
|
MayadeBij: | Zondag, maart 23, 2003 15:45 |
Erg mooi, | |
romana : | Zondag, maart 23, 2003 14:19 |
ik ben sprakeloos... Mooi verwoord,aangrijpend super mooi gedicht... =xx= romana |
|
Auteur: Micha | ||
Gecontroleerd door: Pieps | ||
Gepubliceerd op: 23 maart 2003 | ||
Thema's: |