Sluimeringen van geheimzinnigheid
slaan over in ongelooflijke spanningen,
zelfs helderblauwe ogen zouden bruin worden,
wanneer het onzeker wachten op elkaar
ons teveel wordt.
want de tijd om terug te keren naar de wereld,
krijgen we elke keer weer en we ontslaan
ons zelf uit het vak der beminnen.
de sluimeringen van geheimzinnigheid
slaan dan over in ongelooflijke spanningen
als dubbel geklapte bladzijdes
zien en voelen we elke letter na,
brengen we ons zelf terug naar de realiteit
maar wachten we in onzekerheid,
op een punt waar we ons aan vast kunnen klemmen
… vervolgens doet niemand iets
En we wachten, maar het wordt teveel,
sluimeringen van die geheimzinnigheid,
slaan dan over in ongelooflijke spanningen.