hopen, blijven hopen dat is het enigste wat ik nog kan doen...
9 jaar alleen samen met m'n zoontje, bang om nog eens verlieft te worden, bang om nog eens gekwetst te worden...
tot dat jij in mijn leven kwam,ik klikte je aan met" hallo mooie meid" en ik kreeg een hallo terug.
maanden gechat tot stukken in de nacht.
toen eindelijk de ontmoeting kwam...
liefde op het eerste gezicht, god ik dacht dat dat niet meer kon.
dagen bij jou dagen bij mij, nachten geknuffeld, warme liefde...
maar jij haakte af zo plotseling en dit kwam hard aan...
helemaal alleen geen prettig gevoel want weer is er terug in mijn hart gestoken!
zie me zitten, drank en pillen, geen oplossing...
waarom kan ik je niet vergeten? dag en nacht zweef je door mijn hoofd!!!
ik zou het willen uitschreeuwen maar heb er de moed niet meer voor...
waarom, ik vraag me af waarom, elke minuut, dag en nacht wacht ik op een seintje van jou, leg de sleutel voor m'n voordeur zodat je terecht kan.
ik mis je zo erg, had het beste met je voor...wat kan ik nog doen??? ik heb je nodig... ik ben wanhopig...
alles herinnert me aan jou, waar ik ga of waar ik sta, ik zie je voor me...
ik verlies mezelf al wil ik het niet toch blijf ik hopen, hopen dat je op een dag voor me staat en dat je in mijn armen valt.
ik heb verdriet al zie je het niet, kom me redden nu het nog kan want ik wil die pijn niet meer...
mijn gevoelens zijn oprecht, en ik weet dat jij er bent, want in je hart zie je me graag!
zet je zorgen en pijn eventjes opzij en laat me toe zodat ik je wonden kan verzachten en dat ik van je houden kan...
veel liefs m'n lieve schat ik hou van je...
opgedragen voor Mounia mijn liefste meisje xxx