stille verjaardag nm32.

En toen was het weer winter
waren wij vergeven aan de dromerij
gaven wij vreemde ochtenden een overschot aan aandacht
en sliepen wij te diep, te vast, om van rust te kunnen spreken.

onze jeugd was geweest en ook de jaren dat we jong waren
wat eerder veel langzamer ging ging ineens heel snel;
op de grote lege bank werd het de gewoonte te gaan liggen
van de koude viese keuken liep je weg of ging je binnen
Alles dat je eerder had opgedronken en uitgekotst
was allang vergaan, en zoals Bloem het schreef:
Maar in alleen zijn is nu rust te vinden,
En dan: 't had zoveel erger kunnen zijn.
zo ging, in wat geadem,
de winter toen voorbij.

En de lente kwam;
Ze hadden je alleen gelaten
(als je gebroken bent met het leven ben je alsnel een verliezer,
of een held), en ze hingen aan je been.
Maar daarentegen stopte de gebieding volwassen te worden...
en EINDELIJK liet je je kind niet meer alleen...
En de lente kwam...
en je liet hem niet meer los.

09-03-03