ik ben niet alleen,
in me hart ben ik alleen.
De angst om alleen over te blijven,
dat is met geen pen te beschrijven.
Zal me hart ooit weer bij iemand horen,
het is nu koud en bevroren.
Komt er iemand me hart ooit weer helen,
en haar leven met mij delen.
Had de hoop bijna opgegeven,
maar er is nog zoveel om voor te leven.
Toch voelt het heel erg raar,
na bijna negen jaar.
Ik mis een maatje om me heen,
daarom voel ik me zo alleen.
Kan tegenwoordig niet iedereen meer vertrouwen,
iemand waar je echt op kan bouwen,
maar moet eerst weer van mezelf gaan houden.
Mezelf weer in de ogen kunnen kijken,
dan pas kan ik weer iemands hart bereiken.
Angst zit in me hoofd,
hoop dat dat gevoel gauw word gedoofd.