Wederom...
Het mooie wat me vanochtend overkwam,
zal morgenvroeg niet weer gebeuren.
Want hier in het donker gaat alles verloren,
zelfs alle stralende kleuren.
Wederom val ik terug,
en zak ik verder in verdriet.
Wederom wordt het donker,
en zie ik alle kleuren niet.
Wederom dat gevoel,
moeilijk in woorden te omschrijven.
Verdriet, woede, haat en onmacht,
zullen me wederom tot wanhoop drijven.
Wederom valt het niet anders te omschrijven,
dan met die al omvattende betekenis.
Wederom een depressie,
depressief, is wat mijn ziekte is.
Wederom dat gevoel van verlangen,
het verlangen naar mijn dood.
Wederom een depressief gevoel,
wat mij in zijn armen sloot.
Wederom dat gevoel van onmacht,
waarmee ik me aan mijn ziekte overgeef.
Wederom de periodes steeds korter,
waarin ik het leven een beetje positief beleef.
Vandaag duurde het nog geen twee uur,
en hoe kort zal dat zijn de volgende keer?
Wederom geef ik het leven op,
maar dit keer kan ik echt niet verder meer.
**
Het donker,
een traan.
Ik zal nooit
m'n ziekte
van me af
kunnen slaan.
Dus laat ik hier
mijn hoop
op geluk
varen.
En blijf eindeloos
in het donker staren.
Momenten van geluk
namen af iedere keer.
Tot nu,
want nu
komen die momenten
helemaal niet meer.
WEDEROM wordt het donker,
maar anders dan alle vorige keren,
blijft het deze keer voor altijd zwart.
26 januari 2003,
Miriam