Woorden schieten mij tekort
Om jouw mee te delen
Wat ik voor jou voel
En hoe moeilijk het is
Om het eens eindelijk te uiten
In mijn gedachtes heb ik veel moed
Mijn hart spoort mij aan
Om steeds door te gaan
Maar als ik dichtbij jou kom
Dan verstijf ik ineens helemaal
Mijn ogen kunnen je maar aanstaren
Al zie ik mezelf al bij je staan
Steeds dichterbij schuif ik erheen
En mijn lippen bewegen, met moeite
Probeer ik geluid te maken
Maar hoe spits mijn oren ook zijn
Ik hoor mijzelf niet eens
Dus hoe kan het dan ook maar
Dat je het ook niet kan horen
Dan vult mijn ziel met woede
Haat jegens mijzelf, mijn lafheid
Dan spijtig en medelijdend
Teleurstelend en hopeloos
Want dan denk ik aan
Van hoe het had moeten zijn
En bereken ik de kans
Dat volgend keer succes zou zijn
Vervolgens is er getwijfel
Geweifel en ben ongeduldig
Naar wat ik zou kunnen doen
En ofwel ik het doe
Dan wens ik weleens
Dat alles weer zo
Primitief was zoals destijds