Wat is verdriet en smart,
iets wat zeer doet in je hart.
Je denkt: "waarom moet dat mij steeds gebeuren",
daar kan je niet over blijven treuren.
Mijn kind moest een hartoperatie ondergaan,
is er bijna drie keer aan dood gegaan.
De dokter noemt het klinisch dood,
alsof het is zijn zijn dagelijks brood.
Wat moesten wij met ons gevoel,
wij zaten lam geslagen in de stoel.
Mijn man probeerde mij optebeuren
ik wilde er ook niet verder over zeuren.
Want je denkt: "het is net zo erg voor hem als voor mij",
we vochten, zij aan zij.
Maar het is raar, nu na een jaar,
wil ik mijn gevoelens kwijt in het openbaar.
Want drie maanden leefde wij in een soort trance,
je gevoel kreeg geen schijn van kans.
Altijd maar flinker doen dan dat je was,
dat realiseer ik mij nu pas.
Ik had beter eens goed kunnen schreeuwen of gillen,
want ik werd agressief, dacht:"straks moet ik aan de zenuwpillen".
Want voor je omgeving blijf je zo goed,
al had je samen helemaal meer geen moed.
Maar we hebben het kunnen klaren,
onze dochter is bijna twee jaren.
We zijn zo blij dat zij nog leeft,want we hebben heel wat om haar gebeeft.
Hierbij eindigt mijn gedicht,
en heb weer een blij gezicht.