Een lach op mijn gezicht,een kwelling binnen in mij,
Wachtend op de dag dat ik mijn polsen door snij.
Het doet me pijn om te schrijven.
Hopend dat dit snel over zal zijn.
En dat ik in de gapende leegte verdwijn.
Want ik ken geen liefde,aleen maar pijn.
Dat niemand mij ooit zal begrijpen,
en altijd bang dat ik voor eeuwig aleen zal zijn.
Want mensen zeggen dat ze je vergeven,en om je geven,
maar zullen ze over 3 jaar nog aan je denken?
ik denk het niet,maar wat maakt het uit?
Het enige wat er gebeurt is dat mijn ziel word misbruikt.
duisternis omringt mij..
..wat denk jij? nu op dit uur van waarheid..
terwijl ik mijn schedel open splijt.
er is niets meer,aleen herrineringen.
maar ook die zullen er over een paar jaar niet meer zijn.