cootje28: | Donderdag, december 26, 2002 14:44 |
heel mooi gedicht, Ik herken er mezelf wel een beetje in!! Ik begrijp wat je voelt!Je kunt het hem toch het beste zeggen, want dan voel je je veel opgeluchter!! maar ja, je moet het wel zelf willen!veel sterkte ermee.liefs cootje | |
Iejoor: | Donderdag, december 26, 2002 12:29 |
Wie hoort zal weten... Sterkte en liefs, Chiara. |
|
Dimitri Van de Putte: | Donderdag, december 26, 2002 10:54 |
Misschien, moet je het hem vertellen. Je hebt helemaal niets te verliezen. Veel geluk, Dimitri. |
|
Pearl Of Darkness: | Donderdag, december 26, 2002 08:50 |
Sterkte! | |
Wim Meeus: | Donderdag, december 26, 2002 02:15 |
Misschien is weten niet het probleem. Maar eerder beschermen tegen verder verdriet. Weet je, ik heb ook zulke gedachten gehad. En soms keren ze zelfs nog altijd weer. Maar diep vanbinnen weet ik beter. Zo doet het minder zeer. Groetjes van Wim |
|
Gioi: | Donderdag, december 26, 2002 01:00 |
Toen de dag kwam dat ik niet wou opstaan bleef een vraag zich herhalen... Waarom. Waarom wil ik niet opstaan. Omdat er geen rekening word gehouden met mij. Waarom word er geen rekening gehouden met mij... Na lang denken kwam het pijnlijke antwoord als een bijl aan. Omdat ik niet vertelde waar ze rekening mee moesten houden.......... Iedereen vind het wiel uit. ik hoop dat het jouwe ook rolt. Ach, wat weet ik nou, zei de gek en danste weg |
|
Auteur: Ellen Proost | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 26 december 2002 | ||
Thema's: |