Samen staan we voor de deur,
met de armen om elkaar.
de sfeer is niet zo gelukkig
als de situatie beschrijven zou.
toch is er geen leegte die de harten vult,
geen haat die ergens door de gedachten gaat.
enkel een gevoel van liefde,
terwijl er een traan van men wang glijdt.
ik kijk naar boven,
staar even naar de sterren,
tot ik plots een lege plek zie staan.
zo zwart, zo donker,
zo verweg maar toch zo dichtbij.
een leegte, ver van hier,
maar net niet bereikbaar door men hand.
ik kijk je even aan,
wijs naar de leegte,
en vraag je te kijken.
aan de blik in je ogen
merk ik dat je niet weet waar te kijken.
je ziet niets,
je hebt geen idee wat er is,
wat ik bedoel.
tot ik je zeg dat het men leven is,
hoe het zou zijn zonder jou!
Samara, dit is voor jou.
zodat je die avond nooit vergeten zou!