Ik had zo'n mooie droom vannacht.
Het was die stomme wekker die de akelige realiteit weer bracht.
In die mooie droom was ik zo gelukkig en tevree.
Al was het kleinste detail daaruit maar werkelijkheid, dan was ik daar zo blij mee.
Ik droomde van jou en mij.
Dat niet alleen, er was nog iemand meer bij.
Een klein kind zat zo fijn in je armen.
Ons kind dat onze beide harten verwarmden.
Ik droomde van een heerlijke toekomst met jou.
We waren samen, zij aan zij, en ik was je vrouw.
Het gevoel van geluk was zo intens daarbij.
En even, voor zolang die droom duurde, was ik ontzettend blij.
Die droom duurde niet lang genoeg.
Wederom had ik weer een dag alleen zonder jou voor de boeg.
Maar die droom koester ik intens.
Ik hoop dat het ooit uit gaat komen: dat is mijn wens!!!
Ik wil je, ik verlang naar je met heel mijn hart.
Waarom zijn we niet samen, maar beide appart.
Ik blijf hopen dat je ooit weer bij mij bent.
En tegen mensen kan zeggen: "Dat is mijn kind, met mijn vent!!!"