Natuurlijk
Een hoopje letters (slechts vier in getal)
prijkt wreed rusteloos – en duchtig bekwaam
vormt blauwe inkt… Ik schrijf het overal.
Ogen sierlijk aanbiddend op haar naam.
Van Dale meent: ‘deze kronkellijnen:
het duidt – niet enkel haar; – een heuse bloem
aan.’ Het klopt; ik zie het. Alleen kwijnen
doet zij niet. Het is zó, hoe ik haar noem,
want de uitstraling is er wél; de kleur:
de kleur van haar gelijknamig oogdeel:
ja, het klopt – en nu: mijn fantasie lekt;
zelfs (ik ruik – proef) die zomerszwoele geur
is er. Een inhalatie: sensueel,
want dat ene – liefde – is opgewekt.