In men hoofd cirkelen duizende vragen,
allen zonder antwoord.
Zonder enige idee waarom ze daar blijven,
komen ze 1 voor 1 steeds weer.
Als een stem door men hoofd,
zo even en zo snel weer voorbij!
Maar lang genoeg om te weten wat ze vroeg.
Waarom blijven die vragen er steeds?
Wanneer krijgen ze een zekerheid?
Waarom doen er sommige zo een pijn?
En wanneer zal die pijn weer over zijn?
Het is alsof er duizende mensen me tegelijk iets vragen,
ik hoor een stuk van hier, een stuk van daar.
Soms hoor ik genoeg en dacht ik even het antwoord te hebben.
Maar in de verwarring van de andere vragen blijk ik het steeds te vergeten.
Vroeger 1 voor 1, nu allemaal tegelijk.
alsof er een 2e wereld in mezelf blijkt te zijn.
Een wereld waar de realiteit een gedachte is!
Nu vraag ik me soms af :
"Welk is nog een werkelijkheid?"