Een slag in m'n gezicht,
dat enge moment, het afwachten
volgt er nog 1? IK TWIJFEL!
Langzaam kijk ik op, haar ogen staren me aan
ogenvol angst,haat en woede...
Niet voor mij , maar voor het leven
dat ze niet aankan.
Ze drinkt om problemen te vergeten,
en zo krijgt ze er alleen maar meer.
Wij boden hulp aan, maar ze nam ze niet aan.
Die slag in mijn gezicht,tot nu toe verzwegen.
Ik houd het niet meer uit, het doet me pijn, ik verzweeg al die tjid iets wat ik liever vertellen wou, maar ik kon het niet.
Ik was helemaal alleen en 10 jaar oud.
Te klein voor de waarheid volgens velen.
Die slag, zindert door m'n hoofd,alsof het gisteren pas gebeurde.
Die slag zo hard,alsof ze me haatte,zondr rede: of toch?
Omdat ik de drank verstopte? Haar helpen wou?
Ik kan niet geloven dat ze ooit van mehield, ik hou niet meer van haar, alles heeft ze kapot gemaakt.
Diep vanbinnen doet het pijn
Vanafdat moment, die ene slag,
wenste ik niets liever dan iemand anders te kunnen zijn