Mijn Apocalyps
Heel vaak ben ik ziek.
Waaraan ik dat verdient heb weet ik zelf niet.
Veel kan ik daardoor later niet worden.
Maar het ergste is nog, niet weten of je de volgende morgen nog wel wakker zal worden.
Niet normaal kunnen eten, lopen en sporten.
Wat moet er nu in hemelsnaam van me worden.
Nu ween ik, ik zie een traan.
Een traan van pijn, van afzien en van ongeluk.
Astma, tja je kan er helemaal niets tegen doen.
Want de dokters vinder er geen medicatie tegen, hun uitleg: te weinig poen.
Maar nu, nu is er hoop.
Want Levenslijn is er, het zijn de redders in nood.
De Angeli Marco april 2000
*Dit gedicht heb ik live mogen komen voorlezen op VTM, en is op de slotshow gekomen. Nu gaat het al wat beter met me, alleen nog die kille nachten zijn moeilijk... *