Zij zitten aan tafel in het rond
afwachtend, niet wetend wat er komt
eenzaam, alleen met die kou van binnen
wat moeten zij nu toch beginnen

omgeving is voor hen niet meer vertrouwd
geen partner daar die van hen houdt
het leven wordt daar voortgezet
ver van huis en eigen bed

men is wel lief, maar wie zijn toch die mensen
zijn dit echt onze eigen wensen
of weet men niet meer wat te doen met ons
is dit wat je noemt "geef hun de bons"

zij weten toch niet meer hoe of wat
zij zijn het ook hier weer heel gauw zat
toch is daar die blik steeds maar vragend
vaak heel stil, soms ook wel klagend

lieverd, ik zou het zo graag willen dat het anders kon
je weer te zetten onder de warme zon
helaas, ik ben machteloos in mijn doen
ik kan je verwarmen met een zoen

dan komt er weer die blik vol aanhankelijkheid
een blik die zegt, ik wil je niet kwijt
lieve mam, hoe graag zou ik je willen helpen
en voor altijd jouw tranen willen stelpen